หนองหาน สกลนคร

อาทิตย์สนธยาเหนือทะเลสาบหนองหาน ภูเขาด้านหลังคืออุทยานแห่งชาติภูพาน

ก่อนแสงแรกแห่งทิวาจะมาถึง แผ่นน้ำเบื้องหน้ามีสีครามคล้ำ ฟ้าหม่นมัว ลมหนาวปลายปีสาดซัดเรือนร่างให้เหน็บหนาวราวต้องเข็มแหลมร้อยพันเล่ม เวลาผ่านไป ม่านฟ้าสว่างขึ้น...สว่างขึ้น...อาทิตย์ดวงเดิมโผล่พ้นขุนเขาในฝั่งลาว  แสงสีทองค่อยๆ ทาทาบแผ่นฟ้า รัศมีสีส้มทองแผ่ขยายเป็นวงกลม...กว้างขึ้นเรื่อยๆ กระทั่งสาดแสงจับแผ่นน้ำใสกลายเป็นโขงสีทอง ตอนนี้ไม่เหลือน้ำสีคราม ไม่เหลือฟ้าหม่น ทั้งหมดทั้งมวลกลายเป็นสีทอง ไม่มีร่องรอยของชนชั้นว่าข้าคือฟ้า เจ้าคือน้ำ ทุกอย่างสวยงามเทียมเท่ากันทั้งสิ้น

อาทิตย์ยามเช้าสาดแสงทาทาบหนองหานกลายเป็นทะเลทอง

ฟ้ายังไม่สาง ทางยังมืดหม่น บนท้องนามีสายหมอกบางๆ ปกคลุมนวลนุ่มราวกลัวซังข้าวแห้งจะชอกช้ำ ริมท้องน้ำกว้างใหญ่นาม  “ทะเลสาบหนองหาน” มีวัดพุทธขนาดกลางปลูกสร้างอยู่ริมน้ำสอง-สามวัด เช่น วัดบ้านท่าวัด ฯลฯ วัดเหล่านี้มีดีตรงที่มีของเก่าเก็บให้ผู้คนได้ชื่นชม ของเหล่านี้มีอายุอานามหลายพันปี เป็นของเก่าตั้งแต่ยุคสัมฤทธิ์ ยุคทราวดีเรื่อยมาถึงยุคอยุธยาและรัตนโกสินทร์

ตักบาตรเช้าริมทะเลสาบหนองหาน 

ฟ้าสาง ทางสว่าง อาทิตย์วันใหม่ลอยล่องเหนือผิวน้ำ สาดแสงสีทองทาทาบหนองหานกลายเป็นทะเลสาบสีทอง งดงามประหนึ่งเป็นภาพเขียนในจินตนาการมากกว่าเป็นภาพจริง

นกกระยางฝูงใหญ่ขยับปีกหายไปกับสายลมหนาว เรือหาปลาทยอยออกจากท่าน้ำริมตลิ่ง มุ่งออกไปวางตาข่ายเพื่อดักปลา นำมาเป็นอาหารจำนวนหนึ่ง นำไปขายอีกจำนวนหนึ่ง ชาวประมงแห่งลุ่มน้ำหนองหานเป็นอีกลีลาชีวิตหนึ่งที่สร้างสีสันให้หนองหานสดสวยสมบูรณ์แบบ ส่วนบึงบัวสายหรือบัวแดงย่อมกลายเป็นแรงสนับสนุนให้ทะเลสาบแห่งนี้มีสีสันมากขึ้น

นักท่องเที่ยวในหนองหาน ที่นี่น้ำใสสะอาด น้ำเป็นแผ่นเรียบ ทำให้เงาสะท้อนงดงามมาก

ปลาเนื้ออ่อนหนองหาน

ภาพชาวบ้านหยิบอาหารออกจากถาดทองเหลืองบรรจงวางลงในบาตรใบใหญ่เป็นภาพที่เกิดขึ้นริมน้ำหนองหาน เป็นวัฒนธรรมอันดีงามตามทำนองครองธรรมที่ต้องจารึกไว้ในความทรงจำ 
ด้านหลังพิธีตักบาตรสงฆ์ริมฝั่ง มีเรือประมงลำเล็กแล่นผ่านไปช้าราวไม่เร่งรีบหรือร้อนรน เรือลำน้อยแล่นไปบนพื้นผิวทะเลทอง ลำแล้วลำเล่าแล่นหายไปกับไอหมอกที่ลอยล่องเหนือแผ่นน้ำ มีฝูงนกนางแอ่นบินไล่ตามไปเหมือนกลัวถูกทอดทิ้งไว้กลางผืนน้ำกว้าง นี่คือบรรยากาศยามเช้า ณ ทะเลสาบหนองหาน สกลนคร 

บึงบัวแดงที่หนองหาน สกลนคร